Coşkun Süer - Ankaragücü'nde 16 Yıl

Bu sayfalarda yer alan futbolcu portrelerinde şimdiye kadar genellikle eski kuşakların futbol oynama konusunda aileleriyle yaşadığı sorunları, büyüklerin top oynayan çocuklarına karşı olumsuz tavırlarını okudunuz. Arada istisnalar çıksa da, anne-babalar çocuklarının top oynamasına ya "Oku, adam ol" mantığıyla, ya dini gerekçelerle ya da ayakkabıların eskimesi gibi çok temel ekonomik bir sebeple karşı çıkıyor, çoğu zaman onları cezalandırıyordu. Bu yazıda ilk defa babası tarafından top oynaması - karşı çıkmak bir yana - teşvik edilen bir futbolcunun, Ankaragüçlü Büyük Coşkun olarak tanıdığımız Coşkun Süer'in hayat hikâyesini okuyacaksınız. Öncelikle Zonguldak'ta geçen çocukluk ve okul yıllarını, renkli anılarını anlatıyor Coşkun Süer:

"1943'te Zonguldak'ta, Üzülmez'de doğmuşum. İlkokulu Kilimli'de okudum. Babam Türkiye Kömür İşletmeleri'nde idari işler müdürüydü. Sonra babamın işi nedeniyle Karadon'a yerleştik. İki kardeştik. Benden yedi yaş büyük bir abim vardı, TKİ'de müdürlük yaptı, iki sene önce vefat etti. Futbola başlamam çok enteresandır. O zamanlar Zonguldak'ta en büyük takım Kömürspor'du. Ben 14-15 yaşlarındayken arkadaşlarımla yazın denize giriyorduk. Bir gün dediler ki hadi gidiyoruz, nereye diye sordum. Kilimli genç takımının A takımıyla maçı var dediler. İyi ben de gelip seyredeyim dedim. O zamanlar Karadon'da oturuyorduk. Maçı seyretmeye başlayacağız, bir kişi eksikmiş. Bana oynar mısın diye sordular. Ben kabul edince ayakkabı verdiler. O gün o kadar iyi oynadım ki, 'Bu kim? Nereden geldi?' diye sormuşlar. Maçtan sonra Kilimlispor'a almak için babama gelmişler. Babam o semti çok sigara içen, çok kumarcı var diye sevmezdi. Beni Zonguldak Gençlik kulübüne verdi. Yani ilk kulübüm Zonguldak Gençlik. Fakat o zamanlar öyle enteresan kurallar vardı ki, mesela ben okul takımında oynuyordum, lig takımında oynayamıyordum. 17 yaşından gün almadan kulüp takımında oynayamıyordun. Eğer okumuyorsan 16 yaşından itibaren oynayabiliyordun."

"Babam futbol oynamama mani olmadı. Annem çok karşı çıkıyordu. Zonguldak Çelikel Lisesinde okurken babamı bir gün okul maçına getirmişler. Orada aile yasak koyamıyor tabii. Demişler ki, gel oğlunu gör, ondan sonra annesine durumu ilet. Babam beni çok beğenmiş, anneme, 'Ben memurum, büyük oğlanı üniversitede okutuyorum, belki bu çocuğu okutamayacağım. Bu çocuğun istikbali belki futbolculuktur, buna mani olmayalım, ' deyince annem de tamam demiş. Okul yıllarına ait enteresan bir anım var. Bir okul maçında Ticaret  Lisesiyle oynuyoruz, o zaman ben kulüpte oynayamıyorum. 4-0 galibiz, üç golü ben atmıştım. Devre arası oldu, içeri girdik. Can Bey var, hâlâ yaşıyor Zonguldak'ta. Bana 'Ayakkabılarını çıkar,' dedi, çıkardım. Pat diye çivili ayakkabıları attı benim önüme. 'Bunları giy,' dedi. 'Hocam ne oluyor?' diye sordum. 'Okullar arası 100 metre müsabakasını devre arasına ayarladım. Pistte seni bekliyorlar, koş,' dedi bana. Hemen koştum sahaya, herkes beni bekliyor. Yerimi aldım. Tabanca patladı, fırladık. 11.6'yla birinci oldum. Soyunma odasına dönüp çivili ayakkabıları çıkardım, tekrar kramponlu ayakkabıları giyip sahaya çıktım."

Genç milli takım. Coşkun Süer orta sıra, sağ başta.

"Lisede okuduğum sırada Sabri Kiraz tarafından genç milli takıma seçildim. Ben zaten Zonguldak'ın yetiştirdiği ilk genç milli futbolcuyum, sene 1962. Fakat okul beni göndermedi. O zaman lise sonda, fen bölümünde okuyordum. Babam bu anlattığım olayı, anneme söylediklerini aynen müdüre de söylemiş. Müdür de peki demiş, ben öyle katıldım genç milli takıma. O zamanlar iki ay boyunca gidiliyordu, şimdiki gibi değildi. Mesela 1962 senesinde finaller Romanya'da oldu. Biz son dört takım arasına kaldık ve zaten o sene Avrupa dördüncüsü olduk. Genç milli takımla Fransa'yı, Macaristan'ı, İspanya'yı yenip yarı finale kaldık. Ev sahibi Romanya'ya yenilince finale kalamadık. Bu turnuvadan sonra liseyi bitirdim ve ardından Kömürspor'a geçtim. İki sene orada oynadım."

1962-64 arasında, henüz Zonguldakspor'un kurulmadığı yıllarda şehrin en güçlü takımı olan Kömürspor'da forma giymiş Coşkun Süer. Bu sırada şehrin spor tarihindeki önemli olaylardan birinde de yer almış. 1962-63 sezonunda Türkiye Kupası ilk kez düzenlenirken, Galatasaray'ın bu yeni organizasyondaki ilk rakibi Kömürspor olmuş. Genç Coşkun'un da forma giydiği bu maç onun unutulmaz anıları arasında yer almış: "Genç milli takımdan yeni gelmişim, Zonguldak Kömürspor'da oynuyorum. O sene ilk defa Türkiye Kupası başladı. Kurada bize Galatasaray çıktı. Kalede Turgay, sağ bek Candemir, sol bek Büyük Ahmet, stoper Ergun Ercins, forvette Yılmaz Gökdel, Talat, santrfor Metin Oktay, Kadri Aytaç, Uğur. Hiç yabancı futbolcu yok o zaman. Bir uzun top attılar bana, çok süratli olduğum için kaçtım. Turgay abiyle karşı karşıya geldim, karşımda bir dev gördüm. Topa mopa dokunamadım zaten. 5-0 kaybettik o maçı. İlk büyük maçım oydu."

Jandarmagücü takımı. Coşkun Süer üst sıra, sol başta.

1964'te askere giden Coşkun Süer ordu milli takımında oynamış: "Çok enteresandır, o zaman profesyonel futbolcular askere gittiği zaman kulüplerinde oynayamıyordu ama amatör olarak gittiğin zaman amatör güç takımlarında oynuyordu. O zamanlar Karagücü, Jandarmagücü, Havagücü gibi birinci lig ayarında inanılmaz takımlar vardı. Rahmetli Sepet Metin dediğimiz Kömürsporlu bir abim vardı, jandarmada askerdi. Seni jandarma yapacağım dedi. Jandarma oldum ve Jandarmagücü'nde oynadım. Sonra ordu milli takımına seçildim. Benim zamanımda çok meşhur oyuncular vardı. Galatasaray'dan Talat ve Uğur, Fenerbahçe'den Selim ve Nedim, Beşiktaş'tan rahmetli Güven, Demirspor'dan Muzaffer, Göztepe'den kaleci Ali Artuner, rahmetli Göztepeli Gürsel abi vardı. O kadar profesyonelin içinde tek amatör bendim. Onlar kendi kulüplerinde oynayamıyordu. Ordu milli takımıyla dünya şampiyonu olduk."

Ordu milli takımı formasıyla.

Askerliğini bitiren genç golcü 1966-67 sezonundan itibaren Ankaragücü forması giymeye başlamış: "Askerliğim biter bitmez çok şanssız bir dönem geçirdim. Beşiktaş kulübü benle anlaşmak üzereydi ve son beş ay boyunca, ayda 1.000 lira maaş verdiler ki, o zaman evden 100 lira geliyordu. Askerliğim bitince Beşiktaş'a gideceğim yani. Fakat askerliğim sırasında bana o kadar ağır spor yaptırdılar ki, ben çok süratli olduğum için silahlı kuvvetler çapında 100 ve 200 metrelerde üçüncülüğüm var. Hentbol takımında oynattılar. Futbol takımında oynadım. Çok yorulduğum için askerliğim bittiği an ağır bir sarılığa yakalandım. Babam Beşiktaş'a telefon etti, gelemiyor diye. Ankaragücü takımı beni Ankara'dan tanıdığı için ne olursa olsun biz onu alacağız dediler. Ben hiç hatırlamıyorum bile, bana yatakta imza attırmışlar ve parayı yatağa koyup gitmişler. Rahmetli babam anlatmıştı bunu."

Coşkun Süer'in katıldığı sezon (1966-67) Ankaragücü kadrosu. 

"Ertesi sene Ankaragücü'ne geldim, gol kralı Ertan abinin PTT'ye gittiği seneydi. O sene biraz oynayamadım tabii. Bu arada lifim koptu. Vücutta daha sarılıktan ötürü zehir var. Kulüp de beni bir an evvel oynatmak istiyor. İyi bir sezon geçiremedim. Ama ertesi sene oynamaya başladım. Fakat o sezon yani1967-68 senesi, iyi bir kadromuz olmasına rağmen küme düştük. Futbolda bir ters gittin mi gidiyorsun. Kazanamadık bir türlü. Battıkça battık. Hocamız Ziya Taner'di ki iyi hocaydı. O zaman zaten Türkiye'de fazla hoca yoktu. O zamanın hocaları 1- Gündüz Kılıç, 2- Sabri Kiraz, 3- Galip Türkkan, 4- Ziya Taner. Bana iz bırakan çok hoca yok. Ziya hoca çalıştırıyor bizi ama kaybediyoruz işte. Hatta köklü geçmişe sahip bir kulüp olduğumuz için bir maçta rakip koşmuyor ama şike değil. Fakat biz bir türlü gol atamıyoruz. Rakip oyuncu top benden gitsin diye santra civarından bir burun vuruyor, top gidiyor gol oluyor. Böyle maçlar yaşadık. O zaman bütün futbolcular toplandık, bunun bir tesadüf olduğunu bildiğimiz için, 'Biz bu takımı çıkarmadan hiçbir yere gitmeyeceğiz,' dedik. Nitekim ertesi sene açık puan farkıyla tekrar çıktık."

Ayaktakiler (soldan sağa): Coşkun Süer, Selçuk Yalçıntaş, Adnan Pirol, İsmail Dilber, Erman Toroğlu, Aydın Tohumcu.
Oturanlar: Metin Yılmaz, Zafer Göncüler, Köksal Mesçi, Melih Atacan, Remzi Hotlar.
"Sağ bek Remzi Adanalı bir çocuktu. Kör kurşunla öldü. Adana'da arabada giderken birisi silah atıyor, camdan giriyor.
Çok genç yaşta, daha futbol oynarken öldü çocuk."

Ankaragücü 1968-69 sezonunda, ikinci ligdeki grubunu şampiyon bitirmiş ama Coşkun Süer ummadığı bir ceza alınca o sezonun başında uzun süre forma giyememiş: "Birinci ligden düştüğümüz 1967-68 sezonunda son Vefa maçını oynuyoruz. Eğer o maçı kaybedersek düşüyoruz. Neticede 2-1 kaybettik. Kavga gürültü çıktı. Herkes birbirine girdi. Ben kenarda hiçbir şeye karışmadım. Ertesi sene ikinci ligde gol krallığına gidiyorum 18 golle, ikinci yarı sekiz maç ceza geldi bana Vefa maçından. Raporda benim numaramı yazmışlar yumruk attı diye. Maçın ertesi günü gazetelerde bizim takımdan Sakıp Özberk'in Candemir abiye yumruk atarken resmi vardı. Sakıp üç maç ceza aldı, ben sekiz maç. Ben yine de o sezon gol kralı oldum."

Günümüzün tamamen maddiyata dayalı dünyasında futbolcuların her sene bir başka kulüpte oynaması sıradan bir olay haline geldi. 1970'lerse profesyonellik olmakla birlikte farklı bir dünyaydı, kulüp değiştiren futbolcu azdı. Nitekim Coşkun Süer'de futbolculuk ve antrenörlük hayatının büyük bölümünü Ankaragücü'nde geçirmiş: "16 senem Ankaragücü'nde geçti. Ben santrfor ve sağ açık oynardım. Bize 1971 senesinde Fenerbahçeli Abdullah geldi. Ben 100 metreyi 11.6 saniyede koşardım, o da 11.3'te koşuyordu. İki tane forvet, jet gibi gidiyoruz. Ben sağ açık oynarsam o santrfor oynardı, o sağ açık oynarsa ben santrfor oynardım. Erman Toroğlu, İsmail Dilber, sağ bek Sarı Mehmet ya da Konyalı Mehmet, sol bek Müjdat Yalman, orta sahada rahmetli Tatar Metin, Selçuk Yalçıntaş vardı. Meşhur 'Haydi Bastır' tezahüratı bizim dönemimizde çıkmıştı. 40 bin kişi gelirdi maçlara. İstanbul takımlarıyla oynadığımız zaman binlerce kişi 'Haydi Bastır!' diye tezahürat yaptığı zaman Fenerli, Beşiktaşlı seyircilerden kimse bağıramazdı. Ankaragücü şimdi 2.lig deniyor ama aslında 3.ligde, çok üzülüyorum."

Ankaragücü 1972-73. Üst sıra (soldan sağa): Ziya Taner (teknik direktör), Coşkun Süer, Selçuk Yalçıntaş, Baskın Soysal,
Aydın Tohumcu, Osman Zingi, Mehmet Aktan, İsmail Dilber, Candan Dumanlı (antrenör). Orta sıra: Zafer Göncüler,
Erman Toroğlu, Behzat Çınar, Metin Yılmaz, Abdullah Çevrim, ? . Alt sıra: Coşkun Akyel, Adnan Pirol,
Melih Atacan, Köksal Mesçi, Sakıp Özberk, Remzi Hotlar.

Coşkun Süer'in saydığı isimlerin oynadığı yıllar Ankaragücü'nün en başarılı dönemlerinden biriydi. 1971-72 sezonunda Türkiye Kupasını kazanmışlar, ertesi sezon yarı finalde Fenerbahçe'yi eleyip finalde Galatasaray'a kaybetmişlerdi: "Sekiz kişiyle İstanbul'da Fenerbahçe'yi 2-1 yendik. İlk golü biz atmıştık. Erman, Selçuk ve Tatar Metin atıldı. O sırada maç 1-1 devam ediyordu. Köksal santradan gitti, kaleci Datcu dışarı fırladı. Ceza sahasının dışında çalım attı ona, gitti golü attı. Çok büyük futbolcuydu. Kupayı aldığımız sene çeyrek finalde Beşiktaş'ı eledik. Ardından Bursaspor'u eledik ve finale kaldık. Türkiye Kupası finalinde Altay'ı 3-0 yendiğimiz maçta iki golü ben atmıştım." 

Türkiye Kupasını kazandıktan sonra ertesi sezon (1972-73) Avrupa Kupa Galipleri Kupasına katılan Ankaragücü'ne ilk turda çok kuvvetli bir rakip, İngiltere'nin Leeds United takımı çıkmıştı. Ankara'daki ilk maç 1-1 berabere biterken, rövanşta 1-0 yenilen Ankaragücü elenmişti: "Leeds United'la burada oynadığımız maçta beni düşürmüşlerdi, penaltı olmuştu. Orada da çok iyi oynadık. Fakat Leeds'in çok kuvvetli bir kadrosu vardı o zaman. Şimdiki Leeds gibi değildi, lig şampiyonluğu vardı. Biz bile inanmıyorduk tur atlayacağımıza.  Buradaki maçta Tatar Metin Bremner'e bastı. Bu sefer oradaki maçta Bremner daha 10.dakikada Tatar Metin'e bir bastı, tekmeliğini deldi. Sakatlanıp dışarıya çıktı Metin. Öyle kinciydi Bremner. 0-0 iken Behzat bir gol kaçırdı. Sonra 1-0 yenilip elendik." 

     

 

Coşkun Süer'in sporculuk yaşamında unutamadığı olaylardan biri de sakatlığını tedavi ettirmek için kendi imkânlarıyla Romanya'ya gitmesiydi: "Futbolculuk hayatımda çok sakatlık yaşadım. Federasyonda eğitim dairesi müdürlüğü yapan Teoman Yamanlar, futbolculuğu döneminde Ankaragücü'ne gelmişti. Onunla antrenmanda çarpıştık. Tam diz altında bir kemik vardır, o kırıldı. Bir iki ay oynayamadım. Sonra Amerikan hastanesinde ameliyat oldum ve on beş gün sonra oynamaya başladım. İlk sakatlığım buydu. Ardından daha büyük bir sakatlık yaşadım. Sonra 1973'te, yani Ankaragücü'nün en iyi olduğu zamanlarda, kasığımdan bir sakatlık yaşadım. Ankara ve İstanbul'daki doktorlar tedavi edemediler. Romanya'da Stenescu diye bir profesör bu işin uzmanıymış. Yönetime gidip durumu söyledim. 'Biz şimdi sana para veremeyiz, sen git tedavini ol, oynadığın ilk maçtan sonra bütün masraflarını veririz,' dediler. Şubat ayında arabama atlayıp gittim. O zamanlar için yeni olan Renault marka bir arabam vardı. İki buçuk metre karın altında karayolundan Bükreş'e gittim. Şansıma 50 yıldan beri Bükreş'e öyle kar yağmamış. Sabah çıktım, arabayı bulamadım. Oradaki spor okuluna gittim. Stenescu beni muayene etti ve bir ay sonra oynayabilirsin dedi. Japonya'dan bir hormon getirmişler, üç günde bir kasıktan iğneyle verdi. Ayrıca kalçadan vitamin iğnesi yaptı. Yaklaşık 13 gün kaldım. Orada çok hoş bir anım da var. Nadia Comaneci o zaman 12 yaşındaydı. Her gün iki saat onun idmanını seyrettim. Günde altı saat çalışıyordu. İnsan dünya çapında yıldız işte böyle oluyor. Hatta dönüşte herkese Comaneci diye biri var, ileride çok büyük sporcu olacak dedim, herkes gülüp geçti."

"Benim biraz Almancam vardı. Arabamla Romen hududundan giriş yaparken birisi beni arabanıza alır mısınız diye rica etti. Meğer adam Almanca biliyormuş. Yolda gidene kadar sohbet ettik. Adam bana çok yardım etti, hatta beni profesöre o getirdi. Ertesi gün o karda otelden alıp spor okuluna götürdü ve Stenescu ile tanıştırdı. Sonra beni ziyaret de etti. Ben de elimdeki yüzüğü çıkardım verdim. O zaman Romanya'da çok pahalıydı o tür şeyler. Adam almak istemedi, ben zorla verdim. Stenescu, 'Seni tedavi ederim ama iki şey istiyorum,' dedi. 'Birincisi, dolar bozdururken bankadan bozdur,' dedi. O zaman bankada 1 ley 1 dolardı. Halbuki biz 1 doları  sokakta 20 leye satıyorduk. Niye öyle istediğini sorunca, 'Başka türlü yapamayız, yoksa bizi hapse atarlar,' dedi. Onun üzerine 300 dolar bozdurdum bankada. Sonra, 'Bir şey daha istiyorum, iki tane Kodak film. Biz giremiyoruz, free shop'ta var,' dedi. Gidip bir kutu film aldım, içinde belki 40 tane film var, hepsini verdim." 

"Neticede tedavi olup döndüm. Fenerbahçe maçı vardı, oynayabilecek misin diye sordular. Bir depar attım, acıdı. Önce oynayamam dedim. Fakat sonra bir depar, bir depar daha, baktım durumum iyi. Hocamız Ziya Taner'di. Ona oynayabileceğimi söyledim. Beni kadroya yazdılar. Altı ay ayağıma top değmemiş, altı ay 10 metre bile koşmamışım. Ben Fener maçında 90 dakika oynadım ve maç 0-0 berabere bitti. Hiç unutmuyorum, maçtan sonra Salı günü çağırdılar beni. 6.000 lira para harcamıştım, onu verdiler. Böyle bir kulüptü Ankaragücü. Başkan Sabri Mermutlu un fabrikaları olan biriydi. Onunla uzun seneler çalıştık. Sonra MKE'nin genel müdürü olan biri başkan oldu. Futbolu bıraktıktan yıllar sonra son sakatlığımı kurslarda yaşadım. Dönüşleri gösteriyordum. Bir döndüm, diz küt diye gitti. Hemen İzmir'e dönüp MR çektirdim. Menisküsler yırtılmış. Burada ameliyat oldum." 

Marmara Otelinde kamp yapan Ankaragüçlü futbolcular Süleyman Demirel
ve Öztürk Serengil ile birlikte.

Coşkun Süer'i Romanya'ya kadar sürükleyen o sakatlık, aynı zamanda o senelerde bir futbolcunun hayatındaki en önemli olaylardan biri olan A milli takım formasını giymesine de engel olmuş: "Napoli'de İtalya ile oynayacağımız maçtan önce Coşkun Özarı, kontratak oynayacak süratli bir santrfor arıyor. Köksal A milli takım kadrosunda. 'Bizdeki Coşkun abi tam aradığın tipte bir oyuncu,' diyor. Benim şansıma, biz Samsunspor'la oynayacağız. Galatasaray da Giresunspor'la oynayacak. O maç oynandı, bizim maç Pazartesi'ye tehir oldu. Coşkun Özarı da gelip bizim maçı izledi. 2-0 mağluptuk, 2-2 berabere kaldık. İki golü de ben attım. Ertesi gün Hürriyet'te mili takıma seçileceğim haberi çıktı. Fakat enteresanlık şurada, kasığımdan sakatlığımın başladığı maç bu maç oldu. Ertesi gün Hürriyet gazetesini açtım ve bu haberle karşılaşınca hüngür hüngür ağlamaya başladım çünkü ayağımı çekemiyorum. O zaman da 29 yaşında filanım. 29 yaşında A milli takıma çağrılıyorum ve sakatlanıyorum. Neticede gidemedim o maça. Direkt oynayacağım bir maçtı. Hayatımdaki bu kırılma noktaları hep aleyhime işledi."

1971'de İran devletinin kuruluşunun 2500. yıldönümü kutlamaları için düzenlenen turnuvaya Federasyon Karması adıyla katılan ümit milli takımı. Ayaktakiler: Coşkun Süer, Vadi Kesimal, Mehmet Türken, İsmail Saçal, Fevzi Serban, Enver Ürekli.
Oturanlar: Timuçin Çuğ, Aydın Hepanıl, Ulvi Girginfırat, Niyazi Gülseven, Feridun Köse.

Ankaragücü yılları üzerine sohbet ederken kendisinde iz bırakan takım arkadaşlarını da anlatıyor Coşkun Hoca: "Futbolculuk ve hocalık dönemimde bir sürü futbolcu tanıdım. Bunların içinde bir Selçuk Yalçıntaş, iki Köksal Mesçi'dir. Onların üzerine orta saha tanımam. İnanılmaz zeki, inanılmaz teknik futbolculardı. Şimdi diyebilirsin ki o zamanki futbolla şimdiki bir değildi, o zaman baskı daha azdı. O zaman da ona göre çalışırdı. Onun için bu iki futbolcuyu hayatım boyunca unutmam. Onların dışında iki kalecimiz vardı, ikisi de hayatını kaybetti: Aydın Tohumcu ve Baskın Soysal. Aydın kalpten öldü. Baskın beş kardeşini de kanserden kaybetmişti. Kendisi lösemiye yakalandı. Çok iyi bir insandı, ailece görüşürdük. Ankara'da tedavi oldu. Bodrum'a yerleşti. Her ay Ankara'ya gidiyordu. Trombosit yüklüyorlardı. Bir gün bana telefon etti. 'Çok kötüyüm, Ankara'ya gidemeyeceğim, İzmir'e geliyorum,' dedi. O zaman UEFA kursunda, sahadaydım. Hemen kurstan izin aldım. Onu bekleyip karşıladım ve hastaneye getirdim. Trombosit yüklettik. Akşam bizde kaldı, yemeği birlikte yedik. Ertesi sabah kurs için ben erken kalkacaktım. Sarılıp öpüştük. 24 saat sonra Ankara'dan bir telefon: 'Coşkun hakkını helal et, ben yoğun bakıma giriyorum, çıkacağımı tahmin etmiyorum.' Girdi ve üç saat sonra vefat etti."

1973-74 sezonu sonunda futbolu bırakmaya niyetlenen Coşkun Süer, aklında hiç yokken kendisini bir anda Diyarbakır'da bulmasını şöyle anlatıyor: "O zamanlar erken bırakılıyordu futbol. Bana bir jübile yapın, artık bırakayım futbolu dedim. O arada Diyarbakırspor geldi. Aşağıda baktım bizim Candan Dumanlı var, beni çağırdı. Yanında Mehmet Kalfagil isimli bir adam. Diyarbakırspor 3.ligde o zaman. 'Gidin yahu' dedim. Adam, 'Niye öyle diyorsun? Sen kaç para istiyorsun söyle,' diye konuştu. 300.000 lira dedim ki o zamanlar için uçuk bir para. 'Bu kaç senelik?' diye sordu. 'İki senelik,' dedim. 'Sana bir senelik 150.000 lira veririm,' dedi. Düşüneyim diye karşılık verdim. Eve gittim. Hanım sorunca anlattım. 'Sen ne cevap verdin?' diye sordu. Cevabımı öğrenince, 'Ne düşünmesi yahu, yürü gidelim,' dedi. Diyarbakır'a gittik o sene. Hiç unutmuyorum, 20 Temmuz 1974 akşamı, yani Kıbrıs harekâtının olduğu gün yola çıktık. Yolda beni çevirdiler. Farlara mavi jelatin kağıdı kaplattılar. Ben o vaziyette Diyarbakır'a gittim."

Diyarbakırspor 1974-75 kadrosu. Üst sıra sol başta Coşkun Süer,
sağ başta Vehbi Günay.

"Diyarbakır'da çok severlerdi beni. Takım kaptanıydım. O zaman şimdiki terör olayları yoktu. Sağ-sol olayları vardı. Elazığ daha çok sağ görüşlü, Diyarbakır sol görüşlüydü. Elazığ plakalı bir araç Diyarbakır'a girdi mi yakarlar, ya da tersi olurdu. Ailem de gelmişti Diyarbakır'a, güzel bir yerde oturuyorduk. O zaman kaldığımız apartmanın ismini taksiye binip de taksi şoförüne söylediğin zaman hiç neresi filan diye sormadan getirirdi. Bir sene orada oynadım. Ertesi sene kulüp o rakamın altına düştü tabii. Birden o rakam çok büyük gelmişti. Ben bırakıyorum dedim ve döndüm."

Diyarbakır'da kaptan olarak sahaya çıkarken.

1974-75 sezonu sonunda futbol oynamayı bırakan Coşkun Süer, kısa bir aralıktan sonra teknik direktör olarak futbol dünyasına dönüşünü şöyle anlatıyor: "Benim bu duruma gelmem Metin'in sayesindedir. Neden diyeceksiniz? Ben Diyarbakır'dan döndüğümde Ankara'daki evim kiradaydı. O yüzden eşyalarla birlikte Eskişehir'e, kayınpederimin yanına yerleştik Ankara'daki ev boşalana kadar. Futbolu bıraktığım için bir boşluk yaşıyordum. Kayınpederim, 'Sen zeki bir insansın, Cici Şekerlemede seni satış mümessili yapalım,' dedi. Ben gittim bir haftada bütün şekerlerin isimlerini, vasıflarını filan öğrendim. Başlangıçta birkaç defa başka birisiyle işe çıktım. Sonra tek başıma Mersin'e gittim. Arabayla gezip toptan şeker pazarlıyorum. Mersin'de bir baktım Tatar Metin. 'Sen ne yapıyorsun burada?' diye sordu. Yaptığım işi anlatınca, 'Seni öldürürüm, hemen şu arabayı bırak. Sen Ankaragüçlü Büyük Coşkun'sun, senin yerin futbolun içi,' dedi. Ve ben onun sözü üzerine gittim, arabayı havaalanına bıraktım. Şirketi arayıp gelin arabayı buradan alın dedim. Atladım uçağa Ankara'ya gittim. Kayınpederime de sakın üzülme ben bu işi yapamayacağım dedim. Sabri Kiraz bir zamanlar bana futbolu bırakınca antrenör olmamı söylemişti. Candan abiye gittim, ben başlayayım altyapılarda dedim. Yönetim kuruluna getirmiş önerimi. Neticede ben Ankaragücü'nde 10 sene futbol oynayıp da sonra antrenörlüğe başlayan ilk kişiyim. Böylece benim kulübe 16 sene hizmetim oldu. Minik, yıldız, B genç, A genç, yardımcı antrenör oldum ve İsmet Arıkan'ın yardımcılığını yaptım.  Tatar Metin'in bana orada söylediği laflar hayatımda bir dönüm noktasıydı. Ben Ankara'ya gittim ve Ankaragücü'nde antrenörlüğe başladım."

Ankaragücü genç takımı.

"Ertesi sene Ankara Demirspor beni teknik direktör olarak almak istedi. Sene 1979-80 sezonu. Yönetime gittim, sizden izin almadan gitmek istemiyorum dedim. 24 saat müsaade et dediler. Ertesi günü çağırdılar, Ankaragücü'ne hoca oldun dediler. Böylece 1979'da Ankaragücü'ne hoca oldum. O sene 2. Ligde çok iyi bir sezon geçirdik. Mersin İdman Yurdu averajla çıktı. Halbuki sezon başında takımı bana küme düşmesin diye vermişlerdi çünkü herkesi satmışlar ve takım dağılmıştı. Fakat Maradona Sadık, Bonhof Nazmi gibi genç takımdan aldığım oyuncularla averajla şampiyonluğu kaybettik. Ertesi sezon için bir daha anlaştık. Sonra çok enteresan, ligler iyi gidiyor, şampiyonluğa oynayacağımız belli. Düzce'ye Türkiye Kupası maçına gidecektik. 'Hocam biz ligde iddialıyız, maça ikinci takımı getir, kupayı bırakalım,' dediler.  Ben, 'Bu bir antrenman maçıdır,' dedim ve tekliflerini kabul etmedim. Oradan da Karagümrük'le lig maçı oynamak için İstanbul'a geçecektik. Düzce'de 89.dakikaya kadar 2-0 galiptik. Son dakikada iki tane en iyi oyuncum atıldı. Biri Cüneyt Memişoğlu, diğeri stoper İhsan. Bu olayın üzerine, Karagümrük'e 1-0 yenilince yönetim benim üzerime geldi.

Ertesi hafta Kayseri maçı vardı ama yönetim üzerime gelmeye devam ediyordu. Kayseri'yi 3-0 yendik. Futbolcular da hissediyordu ayrılacağımı. Atılan her golden sonra bana koşuyorlardı. Neticede ben o maçtan sonra ayrıldım. İşin enteresan tarafı şu: bana kupadan elen diye baskı yaptılar. Benden sonra Yılmaz Gökdel geldi. Ligi kaybettiler fakat Türkiye Kupasında şampiyon oldular. Kupayı kazandıkları için Kenan Evren bir üst lige çıkardı. Kupa da bir ayak, niye bırakalım? Sonra kimse demedi ki, bak Coşkun Hoca zamanında böyle söylemişti."

"Ankaragücü'nden ayrıldıktan bir hafta sonra beni Ispartaspor istedi. Orada güzel bir sezon geçirdik. Dönüşte Kırıkkale'ye gittim. Bildiğiniz gibi Ankaragücü, Makine Kimya Endüstrisi'nin takımıdır. Benim oradan emekliliğim vardı. Takımdan ayrılınca Kırıkkalespor istedi beni. Orada bir idareci vardı, aynı zamanda Ankaragücü'nde idareciydi. 'Hocam ben seni bırakmam,' dedi. Kırıkkalespor 2.ligdeydi o zaman. Orada iki sene çalıştım. Sonra Konyaspor devreye girdi. Orada Mehmet Otluk diye bir talebem vardı, genel kaptan olmuş. Beni oraya getirdiler. Bir sene orada çalıştım."

"Sene 1984. Altay ikinci lige düşüp hemen birinci lige çıkmıştı. Genç ve idealist bir teknik direktörle çalışmak istiyor diye haberler çıktı. Neticede 1984'te Altay'ın teknik direktörü oldum. Fakat genel kaptan Kemal Zorlu'yla bir sürtüşme nedeniyle ikinci yarıda takımı bıraktım. Benim yerime Ömeragiç geldi. Ardından 1985-86 ve 1986-87'de, iki sene Göztepe'de hocalık yaptım. Zaten Adnan Süvari'den sonra iki sene üst üste çalışan tek adam bendim. Göztepe'den ayrılınca tekrar Kırıkkale'ye döndüm. Toplam dört sene çalıştım orada. Tekrar bir sene Isparta'da çalıştım. Birkaç kulüpte daha çalıştıktan sonra profesyonel antrenör olarak en son Manisaspor'u çalıştırdım. Fakat artık sıdkım sıyrılmıştı. Bundan sonra bırakacağım dedim. Antrenörlüğe başladığım yıllarda beni almak için araya adam sokarlardı. Mesela Diyarbakırspor beni istedi, rahmetli Coşkun Özarı'yı aracı yaptı. Coşkun abi beni hiç tanımazdı, ona rağmen bana telefon açtı. Aradan yirmi sene geçti, benim bir kulübe gitmek için artık araya adam sokmam lazımdı ki bu benim yapıma uymuyordu."

Altay yedek kulübesi. Sol başta Ayfer Elmastaşoğlu, yanında Coşkun Süer.

"O arada İzmirspor geldi ve bana altyapı koordinatörlüğü teklif etti. Orada iki buçuk yıl çalıştım, hatta o süre içinde yedi kişiyi altyapıdan A takıma çıkardık. Takım şampiyon olmadı diye suçlandım, halbuki genç takımlar A takıma, milli takıma oyuncu yetiştirmekle yükümlüdür. Öyle olunca ayrıldım. Allah'tan ayrılmışım, Gündüz Hoca (Gündüz Tekin Onay) beni federasyona aldı. 1997'de Futbol Federasyonu bölge antrenörü olarak İzmir'de göreve başladım. 1999'da Gündüz Hoca beni genç milli takımlar sorumlusu yaptı. İki buçuk yıl bu görevi sürdürdüm. Sonra yönetimler değişti, ben tekrar buraya teknik sorumlu olarak geldim. Bu arada TFF kurslarına hoca olarak gitmeye başladım. B ve A, teknik direktörlük kurslarında hocalık yaptım. Sonra UEFA kursları açıldı. İlk 19 kişiyle başladık. Eğitimci olarak başladık, UEFA A, B ve Pro kurslarını bitirdim. Sonra tutor (antrenör eğitmeni) kursunu bitirdim. Şu anda da yaklaşık 2008'den bu yana, bütün UEFA kurslarında eğitimcilik yapıyorum."

"Futbol hayatımdan ve antrenörlükten çok para kazanmadım ama çok insanlık kazandım. Karşılaştığım her futbolcunun elimi öpmesi, birisinin arkasını dönmemesi benim için en büyük sevinç kaynağıdır. Size bir örnek vereyim: Kırıkkalespor'da A takımını çalıştırıyorum. Genç takımda 17 yaşında bir oyuncu var. Onu izliyorum. Bir gün çağırdım, dedim ki, 'Mesut seni izliyorum, seni oynatacağım zaman alacağım,' dedim. Tamam hocam dedi. İçeride bir Giresun maçımız vardı, 0-0 devam ediyor. Mesut ısın dedim. Tam o ısınırken gol yedik, dakika 43-44 oldu. Mesut'a oturmasını söyledim. Mağlupken daha 17 yaşındaki bir çocuğu kaybetmek istemedim. O da anladı bunu. İki hafta sonra içeride Samsun maçı. Yine Mesut'a ısın dedim. Böyle bir tesadüf olur mu hayatta? Tak, gene gol yedik. Bana doğru geliyor, yürü gir dedim. Bir tane gol attı, bir tane attırdı, ondan sonra Mesut Bakkal oldu. Sonra onu Denizlispor'a sattık. Bizim başkanın 6 milyon alacağı varmış, bana geldi, 'Sen dünyanın en büyük hocasısın, benim burada on senedir para vermekten imanım gevremişti,' dedi. Bir gün TFF'nin kursundaydım. Kapı açıldı, Mesut Bakkal. 'Beni futbolcu yap dedin yaptım. Şimdi diyorsun ki beni A milli takıma antrenör yap, hadi bakalım,' dedim. 'Hocam Allah konuşturdu,' dedi. İki sene sonra Ersun Yanal'ın yardımcısı olarak A milli takımda hocalık yaptı. Bana telefon açtı, 'Hocam seni mahcup etmedim,' dedi. Bir seminerde Denizli'ye gelmişti, ben de orada hocayım. Mesut bu anıları orada da anlattı."

Coşkun Hoca 1985'ten beri İzmir'de yaşıyor ve halen TFF İzmir Bölge Müdürlüğü'nde görev yapıyor: "Antrenörlük hayatım boyunca Ankara'daki evimi hiç bozmadım. Bütün antrenörlük hayatımı bekar olarak yaşadım. Ancak Göztepe'ye geldiğim zaman burada bir daire alıp yerleştim. Yani İzmir'e yerleşmem 1985'te gerçekleşti. Şu anda burada bölge baş antrenörü olarak devam ediyorum. Gene kurslara gidiyorum. Bana ne zaman bırakacaksın bu işi diye sordular. Kurslarda hep aynı yüzü görmekten bıktılar. 'Aklımdan geçenle ağzımdan çıkan örtüşmemeye başladığı zaman ben bu işi bırakacağım,' dedim. Yaşlılık bu demektir. 40 yaşında, 50 yaşında çok yaşlı insan görüyorum. Ben 58 yaşında altı ay boyunca bilgisayar kursuna gittim. Sebebi de şu: bir gün ders veriyorum, o zaman tepegözler var. Bir tane akademili hoca geldi, koydu bilgisayarı, Powerpoint ile sunum yaptı. Ben de bir dahaki kursta böyle sunum yapacağım dedim. Mesleğimi seviyorum, insanlığa çok değer veriyorum."