Fethi Heper - Futbolun Profesörü

O dönemi yaşayanlar zaten bilir ama bugünün gençleri için bir kez daha hatırlatalım. Trabzonspor yetmişli yılların ikinci yarısından itibaren üst üste şampiyonluklar kazanmadan önce İstanbul’un üç büyüklerine karşı Anadolu’da ilk kafa tutan takım Eskişehirspor’du. Bu işi öyle “ileri götürdüler” ki 1969-75 arası ligi üç kez ikinci, iki kez üçüncü, iki kez de dördüncü bitirdiler. Seyircisi, amigosu, yöneticisi ve oyuncularıyla o güne dek görülmedik bir futbol kültürü yaratan takımın unutulmaz isimlerinden biri de gol krallığı unvanını iki kez kazanan Fethi Heper’di.

Bilindiği gibi futbol oynadığı yıllarda bir yandan da üniversite tahsili yapan Fethi Heper akademik kariyerine devam ederek Türkiye’nin profesör olan ilk futbolcusu unvanını kazandı. Bildiğimiz kadarıyla bu unvanına ortak olan başka futbolcu da çıkmadı. Fethi Hoca’yla Eskişehir Anadolu Üniversitesi İİBF’deki odasında konuştuk. Son derece keyifli bu sohbette zamanımızın kısıtlı olması nedeniyle Fethi Heper’in hayat hikâyesine, özellikle çocukluk ve gençlik yıllarına ağırlık verdik. Araya yine fazla girmeden aktarıyoruz:

“1944’te Eskişehir’de doğdum. Beş kardeşin en küçüğüydüm. Osman Abim, Beytullah Abim hepsi futbolcuydu. En büyük abim Niyazi Heper Almanya’da doktora yapmıştı. 1962’de otuz altı yaşında vefat etti. Biz diğerleri futbolcuyduk. Bizim sülale futbolcuydu zaten. Babamın manifatura dükkânı vardı. Bizim dükkân futbol konuşulan yerdi. Babam olduğu zaman onun ahbapları gelirdi. Dini muhabbet yaparlardı. Babam gittikten sonra futbol muhabbeti yapılırdı. Babam da severdi futbolu, daha doğrusu karşı gelmezdi. Biz o yönden şanslıydık.”

Eskişehir Koleji yılları. Fethi Heper alt sırada sağdan ikinci.

Eskişehir Kolejinde okudum ben. Kolejde futbol yoktu, yasaktı. Basketbol, voleybol oynanırdı. Sonraları futbol girdi. Üç-beş tane futbolcu vardı, geri kalanlar figürandı. Lisedeyken bir burs kazanıp Amerika’ya gitmiştim. Bir yıl San Fransisco’da kaldım. Orada bir İspanyol takımında oynadım. Koloniler arasında maçların yapıldığı gayri federe bir lig vardı. Bir maçta 7-0 mağluptuk. Ayakkabım yoktu, keten ayakkabıyla oynuyordum. O maçta sekiz tane gol attım. Koloni başkanı kulüp başkanlığı da yapıyordu. Beni oraya getirip götüren hocaya bir 10 dolar para verdi. Ertesi gün San Fransisco’ya gidip, altındaki kramponları değişen bir ayakkabı aldık. Geldiğim zaman ayakkabıyı boynuma takıp burada futbol oynayan bütün insanlara gösterdim, hayretler içinde baktılar. O zaman herkes Dinyakos türü ayakkabılar giyerdi. Benim o ayakkabılar çok büyük hava yaratmıştı.”

“1961 yılında Türkiye’ye döndüm. Lise son sınıfı burada okudum. O yıl genç milli oldum. Romanya’da bir ay süren turnuva vardı. Rahmetli abim oraya göndermedi. ‘Önce okulunu bitir, ondan sonra futbol,’ dedi. İyi de olmuş göndermediği, okulu bitirdik. O yıl abim vefat edince, Ankara’ya ODTÜ’ye kaçtım çünkü ortam durulacak gibi değildi. Annem felaket ağlıyordu. Daha önce üç tane çocuğu altı-yedi aylıkken ölmüş. Abim ilk yaşayan çocuğu olduğu için bütün sevgisini ona akıtmış. Abim de çok düşkündü anneme. Bir yıl Ankara’da okudum, sonra Eskişehir’e dönüp Akademi’ye girdim. O sırada Gençlik Kulübü vardı, on sekiz yaşındayken bu kulüpte lisans çıkartmıştım. Ankara’da okurken orada oynuyordum.  Hafta sonları geliyordum, maçı oynayıp Pazar akşamı dönüyordum. 7,5 lira para veriyorlardı bilet parası olarak. Üçüncü mevki trenle Ankara’ya gidip geliyordum.”

1972'de Altay'ı yenerek Başbakanlık Kupasını kazanan
Eskişehirspor kaptanı Fethi Heper dönemin
başbakanı Ferit Melen'den kupayı alırken.

“Gençlik Kulübü bizim kulüp gibiydi. Başkan Zeynel Karagöz halamın oğluydu. Kırklı yıllarda Türkiye şampiyonu olan Eskişehir Demispor’da futbol oynamış, muhteşem bir futbolcuydu. Ben onun bir frikik golünü gördüm, olmaz böyle şey, kırk beş metreden. Kış aylarında forma giymezdi, dik yakalı kırmızı kazağı vardı. Hiçbir hakemin de ona itiraz etmesi mümkün değildi. Gençlik Kulübünün genel kaptanı da dayımdı. Yönetim kurulu üyeleri halaoğulları ve ağabeyimdi. Oyuncular aynı, ağabeylerim ve çarşı esnafından oluşuyordu.  O zamanlar Eskişehir’in amatör liginde Demirspor, Şekerspor ve Havagücü vardı. Bunlar üç tane müessese takımıydı. Kara Harp Okulu da vardı, o daha sonra İzmir’e nakledildi. Bu üç takım gerçekten muhteşem takımlardı. Demirspor ve Şekerspor futbolcularına kadro verir, iyi de maaş bağlardı. Dolayısıyla herkes o iki takıma girmek için elinden gelen en iyi performansı göstermeye gayret ederdi. Havagücü de bir futbolcu asker olduğu zaman nereye giderse gitsin buraya getiriyordu. Dolayısıyla üç takım çok kuvvetliydi. Bunlar Eskişehir’in üç büyükleriydi. Diğerleri figüran takımlar, mahalle takımlarıydı. Haftada iki gün antrenman yaparlarsa yaparlardı. Ama öbürleri devamlı antrenmanlı kulüplerdi.”

Şeker Stadında Eskişehirspor'un sahaya ilk kez çıktığı Gençlerbirliği
maçının başlama vuruşunu başkan Aziz Bolel yaparken.

“Eskiden çamaşır makinesi nerede. Eskişehir bölgede çalışan bir kadıncağız vardı. Kirli malzemeleri onun evine götürürdük. Kadın onları yıkar, aklar paklardı. Biz antrenman günü abimle malzemeleri alır Şeker Stadına götürürdük. Anlayacağınız futbola malzemecilikle başladık. Sonra kale arkasında gelen toplara vururduk. Sonra çift kale maçlarda yirmi ikinci futbolcunun gelmemesini beklemeye başladık. 20 liraya yeni bir ayakkabı yaptırmıştım. Çok da güzel bir ayakkabıydı. O zaman için çok büyük paraydı, daha talebeydim. Gelmezler diye aldım yanıma gittim. Bir baktım, maçın başlamasına beş dakika kala bir tane adam geldi. Yusuf’tu, adını bile hiç unutmuyorum. Ayakkabısı da yokmuş, benim ayakkabıyı aldı. Maç esnasında bir de yırttı. Parayı da vermedi. O yepyeni ayakkabıya içim nasıl parçalanmıştı, anlatamam. Otuz sene sonra gördüm, istedim. Parayı yine vermedi (gülüyor).”

“Haftada 5 lira harçlık alıyordum. Harçlıkları biriktirerek almıştım o ayakkabıyı. Bir Çingene Hasan abimiz vardı Egespor’da. Ben Gençlik Kulübünden önce gayri federe Egespor’da oynamıştım. Bizim arka mahallenin takımıydı. Bu Hasan kunduracı, ayakkabı tamircisiydi ama futbolcudan çok iyi anlardı. Eskişehir’de onun gibi üç-dört tane kaliteli adam vardı futbolcu keşfeden. Bu Çingene Hasan bir, Canboy vardı ikinci olarak, üçüncü sinemacı Arnavut rahmetli Ramiz Aga vardı, bir de Abdürrahim Cef. Bu dört kişi adamın gözüne baktığı zaman futbolcu olup olmayacağını anlayan tiplerdi. Hasan da bizim Egespor’un idarecilerindendi. Ona vermiştim 20 lira ayakkabı yapması için, o da giyemeden gitti. Bir kere giysem belki bu kadar üzülmeyecektim. Ondan sonra ayakkabımı bir daha kimseye vermedim.”

“Zannedersem 1958 yılıydı. Eskişehir Kolejinde yatılı okuyorduk. Cumartesi günleri evci çıkardık. Pazar sabahı annem saat sekiz buçukta ekmek almaya gönderirdi. Bisiklete bindim. Yüz, yüz elli metre kadar gittim. Buraya kadar gelmişken şu Egespor’da ne var ne yok bir bakayım dedim. Beni görünce, ‘Ooo, iyi ki geldin, saat 9’da maç var,’ dediler. 9’da maçı oynadık, 11’de başka bir takım geldi onlarla oynadık, 1’de başka bir takım geldi onlarla da maç yaptık. Annem hâlâ ekmek bekliyor! Saat 3 buçukta eve gelmiştim. O zaman da hep forvet oynardım. Başlarda kalecilik de yapmıştım ama bir maçta parmağım döndü, ondan sonra vazgeçtim.”

İlk Eskişehirspor kadrolarından biri. Ayaktakiler: Agop Mehmet,
İsmail, ?,Ünver, Fethi, Nihat, Muzaffer, Hakkı.
Oturanlar: Hasan, Abdurrahman, Kamuran.
                                                                                       (Ünver Şeren albümü)

Sıra Eskişehirspor’un kuruluşuna gelince Fethi Hoca o günleri de ayrıntısıyla anlatıyor:

“Gençlik Kulübü iyi bir takımdı. Ligi hep üçüncü veya dördüncü bitirirdik. Dayımın oğlu Bilgin Şekerspor’da oynuyordu. O sene Akademi Kulübü kuruldu ve ikinci lige girdi. Bizim Şeker Stadında iki tane saha vardı: bir ön saha, bir de arka saha. Arka sahada ikinci lig takımları, ön sahada birinci lig takımları oynardı. Biz Bilgin’le maçları tamamladık, arka sahaya geçtik. O gün de Akademi’nin Çağlarspor ile maçı vardı. Kulübün kurucusu Orhan Oğuz geldi. Yanında İlhan Cemalcılar, Ercan Güven,  Akar Öcal – bütün asistanlar, doktorlar maçı seyrediyorlar. Biz de yanlarına oturduk. 13-0 mı, 15-0 mı ne mağlup oldular. Orhan Hoca futbolu bilmiyor tabii, bize döndü, ‘Haftaya ikiniz bu takımda oynuyorsunuz,’ dedi. ‘Hocam ancak seneye oynayabiliriz,’ diye zor anlattık durumu. Ertesi yıl Akademi ile Gençlik kulüpleri birleşip Akademi Gençlik adını aldı. İşte o yıl Demirspor ile şampiyonluğa oynadık. Bir puanla şampiyonluğu kaybettik. İyi ki kaybetmişiz. Kaybetmeseydik, Türkiye bölgeler arası müsabakalarına katılacaktık, belki Eskişehirspor da olmayacaktı.”

                                                                                                 (İstikbal gazetesi)

Eskişehirspor'un ilk kadrosunda birlikte oynayan Fethi Heper ve Ünver Şeren
(ayakta soldan ikinci ve üçüncü), Akademi takımı formasıyla.
                                                                                        (Ünver Şeren albümü )

“Akademi takımı aynı zamanda üniversiteler arası şölenlere katılıyordu. İlk kez 1964 yılında Konya’da şampiyon olduk. Ertesi yıl, 1965’te İzmir’e gittik. İlk maçta Ege Üniversitesi’ni 6-0 yendik ki çok güçlü bir takımdı. Ertesi gün Özel Şişli Akademisiyle maçımız vardı. Bizi çapulcu gibi gördüler, maçtan önce beş gösterdiler, on üç tane attık.  Ona üç, buna beş derken, altı maçta otuz beş – kırk tane gol atmışız. Orada Türkiye Futbol Federasyonu yönetim kurulu üyelerinden biri maçları seyrediyormuş. Bizim yöneticiye, ‘Bu takım çok iyi, Birinci Ligde bile iş yapar. Siz İkinci Lige müracaat edin, hemen alalım,’ demiş. Şampiyon olduktan sonra Eskişehir’e geldik. Hemen Eskişehirspor’un kurulmasıyla ilgili çalışmalar başlatıldı. Eski Ticaret Odası’nın lokanta kısmında Eskişehir’in ileri gelenleri toplandı. Kulübün kurulması ne getirir, ne götürür konusu tartışıldı. Orhan Hoca da Akademi Gençlik futbolcularını topladı. ‘Bakın böyle bir takım kurulursa Eskişehir’in ekonomisi gelişir. Yeni oteller, lokantalar yapılır. Turistler gelir, gider. Hamamcısı, simitçisi, çekirdekçisi, köftecisi – hepsi para kazanır. Para kazanınca harcama olur, Eskişehir’in refah düzeyini arttırırız,’ diye konuşup ekonomi teorisini ortaya koydu Orhan Hoca.”

Türkiye yüksek okullar şampiyonu Akademi takımı kaptanı Abdullah Matay'a
Eskişehir bölge müdürü ödül verirken.

“Eskişehir 1965 yılında gerçekten bir kasaba gibiydi. İki tane oteli vardı – bir Büyük Otel, bir de Şale Oteli. Esasında şimdi orduevi olan yer Hilton Oteli olarak yapıldı ama çalışmadı. Sonradan bakın Eskişehir’de kaç tane otel yapıldı, kaç yılda? Elli yılda. Elli yılda Eskişehir’in ekonomisi, Eskişehirspor ile birlikte ileriye gitti. İsabetli bir karar vermiştik. Tabii kurulmasın diyenler de çıktı. Dışa açılmak istemiyorlardı, beceremeyiz diye korkuyorlardı. O sene kurulduk ve İkinci Lige alındık. İki grupta oynanıyordu ve play-off maçları vardı. Sekiz takım play-off’a kaldı. Bizim amacımız buydu zaten. Biraz pişelim, öğrenelim ondan sonra şampiyonluğa oynarız diye düşünüyorduk. Fakat bir baktık, önümüze gelen takımı yeniyoruz.”

İstanbul Mithatpaşa Stadında bataklığı andıran bir zeminde Beyoğluspor'u 3-1 yenerek şampiyonluk yolunda büyük adım
atan Eskişehirspor takımı maçtan sonra. Ayaktakiler: Agop Mehmet, İsmail, başkan Aziz Bolel, Muzaffer, Ayhan,
Mahmut, Nihat, kaleci Hakkı. Oturanlar: Hasan, Fethi, Metin, İlhan.

“İyi futbolcular vardı ve kaliteli oynuyorduk. Nihat’la ikimiz kendi kendimize verkaç diye bir şey uydurduk. O bana veriyor, ben ona veriyorum. Adamlar bakıyor, aralarından geçip golleri atıyoruz. Bize bu verkaçtır diyen olmadı, biz kendimiz icat ettik. Bilmeden modern futbol oynuyoruz yani. Orta sahada Ayhan’ı var, Kamuran’ı var, kısacası muhteşem futbolcular var. Müdafaa taş gibi – İsmail, Hakkı kalede. Hasan, Mahmut, Agop Mehmet, yani takım taş gibi. Herkesi yendik, bir iki mağlubiyetimiz vardı tabii ki. Kurulduğumuz sene Birinci Lige çıktık. Dünyada da iki takım varmış kurulduğu yıl bir üst lige geçen. Bunlardan birisi bizim takım.”

Eskişehirspor'un ilk resmi müsabakası olan 1965-66 sezonundaki Kasımpaşa
maçında Fethi Heper kulüp tarihinin ilk resmi golünü atıyor.

“Birinci lige çıkınca ne yapacağız? Transfer lazım. Cihat Arman geldi antrenör olarak. Sağdan soldan birkaç kişiyi aldılar ama taşıma suyla değirmen dönmedi. İkinci ligde oynarken takımın yüzde sekseni üniversite öğrenicisi ve hepsi Eskişehirliydi. Dışarıdan adamlar geldikçe mertlik bozulmaya başladı. Gerçi biz onları aramızda asimile ettik ama bazen de olmuyor. İşte Trabzonspor’un başarılı dönemlerine bakın, sonra neden başarısız oluyor? Dışarıya açıldığı için. Bir yerde yaşayan insanlardan oluşan takım, mağlup olduğu veya berabere kaldığı zaman utanıyor. Biz Köprübaşı’na çıkamazdık berabere kaldığımız zaman. İkinci ligdeyken Ankara’da Toprakspor ile 0-0 berabere kaldık. On beş gün taraftar bize küstü. Ondan sonra yenilmeyi öğrendiler. Ondan sonra Türkiye’nin en modern seyircisi oldular. Bazı bozguncular yok mu var, ama genelde Eskişehir seyircisi çok kalitelidir.”

İkinci Lig şampiyonu Eskişehirspor. Ayaktakiler: Abdullah Matay, Hakkı, Fethi, Nihat, Aziz Bolel, Mahmut, Metin,
Agop Mehmet, Aydın Begiter, Nafiz Yazıcıoğlu. Oturanlar: Kamuran, İsmail, Hasan, Ayhan, Muzaffer, ? .

“Birinci Ligde Cihat Arman bize isteneni veremedi. Altmışıncı dakikada kondisyon bitiyordu. Saha etrafında iki tur koşardık. Biraz kültür-fizik, ondan sonra çift kale. Biz Akademi Gençlik ve ikinci lig zamanında Abdullah Matay ile çalıştık. O antrenör değildi ama Fenerbahçe ve Beykoz’da oynamış, orada gördüklerini bize aktarıyordu. İçkisi olmasaydı Türkiye’nin en iyi teknik direktörü olurdu. Muhteşem bir insandı. Hem insanları kaynaştırmayı çok iyi biliyordu, hem antrene etmeyi çok iyi biliyordu. Biz onun antrenmanlarına alışmışken iki tur koşup çift kale yapmak bizi tatmin etmedi. O sene sekizinci olduk.”

Finlandiya'nın Mikkeli takımıyla yapılan Fuar Şehirleri
Kupası maçında attığı dört golden biri.

“Ertesi sene Gegiç geldi ve modern futbolu başlattı. Sezonu dokuzuncu olarak bitirdik. Fakat ertesi yıldan başlayarak 1969’dan 1972’ye kadar şampiyonluğu hep bir iki puanla kaybettik. Türkiye’nin en modern futbol oynayan ekibi haline geldik. Bazen ben sol açığa gider, durup seyrederdim maçı. Bu kadar keyif verici bir futbol oynanırdı. Bir ara Beşiktaş yalan söylemeyeyim, İstanbul’da sekiz-on dakika ayağımızdan top alamamış, o kadar güzel bir paslaşma. Bunlar tamamen Gegiç’in eseriydi. Adam futbol aşığıydı. Yalova Termal’de bir ay kamp yapardık. Orada çalışırdık. Yola çıkacaktık, hanımı geldi. Çocuğu Anadol yeni doğmuştu. Böbreklerinde bir problem varmış, kan işiyor. Ankara’ya gitmesi lazım. Hocaya gitmesini söyledim tercüman aracılığıyla. ‘Ben takımı götürürüm, sen yarın gel,’ dedim. Hanımını bir idareciyle beraber Ankara’ya gönderdi, bindi otobüse bizimle geldi. Neden öyle yaptığını sorduğumda, ‘Bu benim görev,’ dedi. Sabah sekizde girerdi sahaya, akşam altıya kadar kalırdı. Güneş batmasa neredeyse sabaha kadar kalacak. Derdi hep bir şeyler öğretmekti. Kâğıtlara yazar, ödev olarak verirdi. Akşam oturur okuruz. Ertesi gün sahaya gideriz, kara tahtada tekrar anlatır. Sahaya çıkarız, uygulama yaparız. Böyle öğrendik futbolu. Futbolcuların büyük bir kısmının akademi öğrencisi olması çok büyük bir avantajdı tabii, bir kerede öğreniyorduk ne yapmamız gerektiğini.”

Gegiç ve talebeleri idmanda.

“Şöhret olmak çok kolaydır, herkes şöhret olabilir ama zirvede kalmak zordur. Bazıları düşüverir aşağıya. Biz gece 12 oldu mu yatardık. Eskişehir’de gidilebilecek bir yer yoktu zaten. İstanbul’a geldiğimizde de bir iki çok kaliteli gece kulübü vardı Cumhuriyet veya Maksim gazinosu gibi; Emel Sayın veya Zeki Müren’in programı oldu mu gidip onları izlerdik. İstanbul’a geldiğimiz zaman Mecidiyeköy’de, Ali Sami Yen Stadı karşısındaki King Otel’de kalırdık. Çok güzel, kaliteli bir oteldi. Bazen de Caddebostan’da caminin yanından sahile inen yolda, butik bir otel vardı, orada kalırdık. Orayı daha sonra Gazanfer Bilge almıştı. O zamanlar oraları çok güzeldi. Gegiç sinemayı çok severdi. Sabahtan akşama kadar film izlerdik. Bazen akşamları karşıya tiyatroya giderdik. Mesela bir Galatasaray maçından önce Beyoğlu’na gittik. Şimdi adını hatırlamadığım bir tiyatroda, ‘Astronot Niyazi’ oyununu seyretmiştik. Saat bire kadar güldük. Ertesi gün Galatasaray’la maç yaptık, muhteşem bir futbol oynadık ve kazandık.”

1971'de Galatasaray'ı 3-2 yenerek kazanılan
Cumhurbaşkanlığı Kupası.

Fethi Hoca’ya 1968-69 sezonunda İstanbul’da Galatasaray’la 2-2 berabere kaldıkları maçı hatırlatıyoruz. Zira herkes o maçın kırılma noktası olduğunu, kazanılmış olsa Eskişehirspor’un o sezonu şampiyon bitireceğini düşünüyor:

“Bir maçla şampiyonluk kaçmaz. Ama o maçı alsaydık belki bir dönüm noktası olabilirdi. Belki o zaman sonuna kadar götürürdük. Birinci devre 2-0 öndeydik. İkinci devre Avusturyalı hakem aleyhimize anlaşılmaz bir penaltı verdi. Yenebilirdik yine de. Son dakikalarda bizim sol iç Burhan İpek kaleci Nihat ile karşı karşıya kaldı. Top ayaklarına çarptı, dışarı gitti. Golü atsa 3-2 bitecekti maç. Sonra Ankara’da Şekerspor ile 1-1 berabere kaldık. 90. dakikada Güngör frikikten bir gol attı. O zaman altı yedi tane takımın başında eski Galatasaraylı futbolcu vardı. Bu takımlar bize karşı daha hırslı oynuyorlardı. Yani Bizans’a karşı kavga verdik ama kaybettik. Fakat Anadolu’nun bağrından çıkıp kendi yağıyla kavrulan bir takımdık.”

Fuar Şehirleri Kupasında İspanya'da Sevilla ile
oynanan ilk maçtan önce.

Fethi Heper’in Eskişehirspor’da oynadığı yıllarda en unutulmaz olaylardan biri Sevilla ile yapılan maçtı. Fuar Şehirleri Kupası turnuvasında İspanya’da oynanan maçı ev sahibi 1-0 kazanmış, rövanş maçında da 79. dakikada attığı golle 1-0 öne geçmişti. Kısacası ümitler tamamen tükenmiş görünüyordu. Gerisini Fethi Heper’in kaleminden okuyalım: “Bütün hayallerimiz yıkılmıştı. Maçı kazanmamız için üç gol atmamız gerekiyordu. 81. dakikada bir pozisyon doğdu ve ilk golümüzü attım. Yanıma hiç kimse gelip tebrik etmedi.  Zaten seyirciler de yavaş yavaş stadı terk ediyorlardı. 87. dakikada 25 metre uzaktan nefis bir şutla ikinci golümüzü de attım. İsmail yanıma yaklaştı, ‘Kaptan keşke bu golü biraz daha erken atsaydın. Şimdi hiç zamanımız kalmadı,’ dedi. Gerçekten üç dakika kalmıştı ve biz gol yemeden bir gol daha atmak zorundaydık. Ancak bir mucize gerekiyordu. 90. dakikada İlhan sağdan kayarak nefis bir orta yaptı ve yine ben kafa ile üçüncü golümüzü Sevilla ağlarına gönderdim. Büyük bir mucize gerçekleşmiş ve İspanyolların dev takımı Sevilla’yı birinci turda elemiştik.” (Top Bir Dünyadır, sayfa 28)

                                                                                      (Hürriyet)

Fethi Heper 1974’te futbolu bıraktıktan sonra kendini tamamen akademik kariyerine verdi. 1967’de mezun olduğu EİTİA’da asistan olarak göreve başladı. 1981’de doçent, 1988’de profesör oldu. Futbol Federasyonunda ilk kez birinci Haluk Ulusoy döneminde görev aldıktan sonra 2012’de işbaşına gelen federasyonda bir kez daha yönetim kurulu üyeliğine seçildi. Halen bu görevini sürdürüyor.

   

Ünver Şeren albümündeki fotoğrafları paylaşan Hasan Hüseyin Çakın'a teşekkür ederim.