Necdet İnanç - Feriköy'ün Yıldız Kralı

Babası Kırkpınar’da başa güreşen pehlivanlarından biriydi. Kardeşi de Kırkpınar da güreşmişti. Şayet futbolu, özellikle kaleciliği çok sevmese kendisi de kuşkusuz Türkiye’nin en ünlü pehlivanlarından biri olacaktı. Fakat futbol aşkı ağır basınca altmışlı yıllarda memleketin ünlü kalecilerinden biri oldu. Feriköy kulübünün birinci ligde mücadele ettiği yıllar boyunca kalesini koruyan Necdet İnanç istikrarlı performansıyla Milliyet gazetesinin düzenlediği yıldız krallığı yarışmasında birinciliği kazanmıştı. Necdet İnanç’la nasıl kaleci olduğunu, Feriköy’deki günlerini konuştuk.

Necdet İnanç ilk kulübü olan Bandırma'nın Marmara Gençlik takımında.

“10 Ocak 1939’da Gönen'in Üçpınar köyünde doğdum. Babam eski Kırkpınar başpehlivanlarından Gönenli Kara Hüseyin’di. Kardeşim Yaman İnanç da başaltı pehlivanıydı. Babam futbolu sevmezdi, güreşçi olmamı isterdi. Babam Devlet Demiryollarında çalışıyordu. Bandırma’ya tayin oldu. Orada başladım okumaya. Kardeşler diye bir takım kurduk. Önüne gelen takımı yeniyorduk. Orada ticaret lisesi vardı. İki ağaç vardı bahçesinde. İki ağaç arasında kalecilik yapardım. Her sabah kalkardım kapının pervazına işaret koyar, boyum uzuyor mu diye bakardım.  Ceketi ters çevirip kalecilik yapardım. Tabii ceket zamanla parça parça olurdu. Evde dayak yerdik tabii. O zaman hep sokakta, arsalarda top oynardık.”

             (Akşam)

“Sanat enstitüsüne gidiyordum. Fakat top yüzünden her gün okuldan kaçıyordum. Bir gün müdür muavini çağırdı. ‘Oğlum günün doldu, al tasdiknameni, okuldan atılırsan bir daha okuyamazsın,’ dedi. Ben de tasdiknameyi alıp ayrıldım. Aşağı yukarı on sekiz yaşına kadar Bandırma’da kaldım. Balıkesir genç karmasına seçilmiştim. Genç karmalar bölge şampiyonu olduk. Denizli’ye maça gittik. Orada acayip bir top oynadım. Beni hemen Ankara’ya gönderdiler. Genç milli takıma seçildim. Bursa’ya maç yapmaya gittik. Orada ısınırken omzumda bir sakatlık oldu. Top oynayamadım doğru dürüst ama iyi intiba bırakmışım.”

Bir Feriköy idmanında antrenör Lefter kaleci Necdet'i çalıştırıyor.
Bilgin, Erol, İskender ve Müjdat izliyorlar.

Necdet İnanç kendisini izleyen Feriköylü yöneticilerin beğenisini kazanmıştı. Böylece 1957 senesinde, henüz on sekiz yaşındayken İstanbul’a gelerek o tarihte İstanbul profesyonel ikinci liginde mücadele eden Feriköy’de oynamaya başladı. Fakat Beylerbeyi maçında onun hatasından yenilen bir gol yüzünden takım yenilip şampiyonluk iddiasını kaybedince uzun bir müddet gözden düştü. O talihsiz maçı şöyle anlatıyor: “Bir çift vuruş oldu ama ben çift vuruş olduğunu görmedim, serbest atış zannettim. Rakip oyuncu vurdu, ben topu tutmak isterken gol oldu. Tutmasaydım oyun avut atışıyla başlayacaktı. O gol yüzünden uzun süre takıma giremedim.”

                                                                                                            (Fotospor)

Gelgelelim futbol hayatı tam başlamadan bitecekken güzel bir rastlantı eseri Feriköy’de tekrar gözde olmuş Necdet İnanç. Bu rastlantıyı şöyle anlatıyor: “Bir gün tesadüfen Robert Kolej’e gitmiştim. Milliyet gazetesi yazarları Robert Kolej sahasında Eczacıbaşı müessesse takımıyla maç yapacakmış. Kahraman Bapçum sakatlanmış ve Milliyet takımı kalecisiz kalmış. Benim kaleye geçmemi istediler. Ben çok iyi kurtarışlar yapınca rahmetli Şakir Eczacıbaşı hem fabrikada çalışmamı hem de takımda oynamamı istedi.  Bir gün hazırlık maçı yapmak üzere Feriköy sahasına gittik. O maçta Feriköy’ü yendik.”

Eczacıbaşı futbol takımında iki Feriköylü: Necdet İnanç (sol başta)
          ve İsmet Yurtsü (sağdan ikinci).                                                 (Milliyet)     

Fakat tam yeniden takıma girmişken askerlik gelip çatmış ve Afyon’a gitmiş Necdet İnanç: “O sırada askerliğimi yapmak üzere Afyon’a gittim.  Beşiktaşlı Süreyya ile birlikte Afyon Havagücü’nde oynuyorduk. Afyon’da önümüze çıkan takımı yeniyorduk. En sonunda Türkiye amatör takımlar şampiyonu olan Eskişehir Şekerspor’la berabere kaldık.” Necdet İnanç’ın askere gittiği sıralarda Feriköy takımı İstanbul Mahalli Profesyonel Liginde şampiyon olduktan sonra Bursa’da yapılan terfi maçlarını da başarıyla tamamlamış ve Milli Lige katılmaya hak kazanmıştı. 1959-60 sezonunda Milli Lige katılan Feriköy’ün antrenörlüğüne Gündüz Kılıç getirildi.  Ne var ki takım lige iyi başlangıç yapamadı ve ilk sekiz maçında sadece bir galibiyet alabildi. Takım iyi oynamasına rağmen kalede Necdet’in eksikliği hissediliyordu. Gündüz Kılıç yöneticilere, ‘Ne yapın edin bana Necdet’i getirin,’ diyordu. 

Feriköy 1959-60 sezonunda bir maçtan önce. Ayaktakiler: Masör Zeki, İsmet, Erdinç, Hüseyin Arık, Gündüz Kılıç,
Burhan, Münacettin, Ahmet. Oturanlar: Rıdvan, Necdet, Ünal, Yaman, Samim, Hüseyin.

“Rahmetli Gündüz Abi hemen bu kaleciyi bulun demiş. Beni en sonunda Afyon’da buldular. ‘Hemen İzmir’e gel,’ dediler. Komutanımız bir binbaşı vardı beni severdi. Başçavuşla birlikte o bana 50 lira yol parası verdiler. O gece İzmir’e gittim. Otellerin çok olduğu Basmane’ye gittim. Feriköy takımı nerede kalıyor diye birkaç yere sordum, bilmiyoruz dediler. Ben dışarıda dolaşırken uzaktan Gündüz Abi’nin başını gördüm. Hemen o tarafa gittim. Beni görünce o da nasıl koşuyor, sarıldık birbirimize. Hemen otele götürdü, banyo yaptırdı bana. Ertesi gün yanlış hatırlamıyorsam Karşıyaka ile maçımız vardı. 2-0 mağlup olduk. Ben ilk golü yiyince ağlamaya başladım. Fakat ondan sonra dokuz sene Feriköy kalesini korudum. Rahmetli Gündüz Abi’nin bana inanması sayesinde oldu bu. Afyon’da altı ay kaldım. Daha sonra Yeşilköy’e tayinim çıktı ama o altı ayın bana çok faydası oldu. Orada çok maç yaptım.”

Takım arkadaşı Müjdat Özgür ile.

Necdet İnanç kaleye geçtiği ilk maçta Karşıyaka’dan iki gol yemişti ama ondan sonra takımın performansında belirgin bir düzelme başladı. Berabere biten Kasımpaşa maçından sonra Feriköy üst üste tam sekiz maç kazandı. Necdet bunların üst üste dördünü gol yemeden tamamladı. Böylece sezon başında herkesin düşer dediği Feriköy yirmi takımlı ligi yedinci sırada bitirmeyi başardı.  Necdet İnanç’ın başarılı performansı federasyon ve milli takım yöneticilerinin de dikkatini çekmiş, milli takıma çağırılması gündeme gelmişti ama talihsiz bir şekilde bu şansını kaybetti. Bunun sebebini şöyle anlatıyor: “Üst üste kazandığımız maçlardan sonra Karagümrük’e mağlup olduk. O maçı seyreden Orhan Şeref Apak benimle konuşmak istemiş. O gün zemin çok kötü olduğu için üstüm başım çamur içindeydi. Onun karşısına öyle çıkmayayım diye duşa gitmiştim. Benim gelmem gecikince bozulmuş gitmiş. Gittiğimde Avni Bulduk vardı, ‘Nah görürsün artık milli takımı,’ dedi.”

                                                          (Milliyet)

Sonraki iki sezonda, yani 1960-61 ve 1961-62 sezonlarında istikrarını koruyan Necdet takımının bütün maçlarında yer aldı. 1963-64 sezonundaysa büyük bir başarıya imza attı ve Milliyet gazetesinin düzenlediği Altın Yıldız yarışmasında, maç başına beş yıldız üzerinden yapılan değerlendirmede toplam 107 yıldız toplayarak farklı şekilde birinci oldu. “Altın yıldız ödülünde Varol’la çekişiyorduk. Ben bir maç oynamamıştım. O zaman Cumartesi-Pazar üst üste maç yapılıyordu. Cumartesi oynadığımız Beşiktaş’ı 2-1yendik. O maçta çok yorulmuştum. Ertesi gün oynamak istemedim. Necati Abi (Karakaya) bana kızdı, ‘Sen oynamazsan yıldızın düşer, Varol birinci olur,’ dedi. Eşfak Aykaç’ın hocalık yaptığı sezonda da yine bir gün maça çıkmak istemedim. Eşfak Abi önce, ‘Tamam,’ dedi. Sonra maç vakti geldi. Kadro okunuyor, baktım önce benim ismim okundu. ‘Hani ben oynamayacaktım,’ diye sordum. Eşfak Abi, ‘Oğlum sen kalede dur yeter,’ diye cevap verdi. Benim yedeğim Derviş’ti. Aslında o da iyi kaleciydi. Dokuz sene boyunca beraber oynadık.”

Necdet İnanç’la birlikte eski fotoğraflara, gazete kupürlerine bakarken bir haber dikkatimizi çekiyor. Feriköy takımının toplu olarak onun nikâhına katıldıktan sonra sezon açılışı yaptığını okuyoruz. Burada söze elli yıllık eşi Güner Hanım giriyor ve nasıl tanışıp evlendiklerini anlatıyor: “Necdet’le 1963’te tanıştık. İş Bankası Kurtuluş şubesinde çalışıyordum. İşe yakın olsun diye Feriköy’de rödeşose bir daire tutmuştuk. Yanımızda Feriköy kulübü varmış. Haberim yok. Yukarıda sporcular var, üç dört ay sonra çıkacaklar sonra siz yukarı çıkarsınız dediler.  Kulübün üstü teras, yanında yazlık sinema çok güzel bir çayhanesi var, nargileler filan içilen keyifli bir yer. Altı ay sonra taşındığı apartmana döndü. Çekme kat varmış. Bir akşam terasa çıktım. Terasın kapısı bir açıldı, kara yağız bir oğlan. Meğer gelen Necdet’miş. Bir gün bir Zambo cikleti aldım. İçinden bir futbolcu resmi çıktı. Çarpık bacaklı bir sporcu. Arkasını çevirdim baktım. Kaleci Necdet – Feriköy,  imzalı resmi getiren bir elektrik ızgarası, bir de ütü kazanacak yazıyor. Bizim apartmandaki deli sporcu dedim çünkü Necdet merdivenleri tek tek inmez, beş altı basamak birden atlardı.  Bankaya geldim, gösterdim, ‘Biz biliyoruz onu,’ dediler. Evlendikten sonra sorarlardı, ‘Necdet’i nasıl tanıdın?’ diye. Ben de ‘Cikletten çıktı,’ diye cevap verirdim. Meğer Necdet çok meşhur bir futbolcuymuşum ama benim haberim yok. 29 Temmuz 1965’te yemekli nişan yaptık. Yüzükleri Necati Karakaya takmıştı. 30 Temmuz’da da evlendik.”

Necdet’le evlendikten sonra futbolla ilgilenmeye, Feriköy’ün maçlarını takip etmeye başlamış Güner Hanım. Hatta onun beslenmesini, uykusunu yakın takip altına almış: “Necdet kamplarda uyuyamazdı. Ben evde uyuyacağım derdi. İdareciler de bilirdi ki, ben dokuz buçuk on oldu mu onu yatırırım, sabah kahvaltısında yumurtanın sarısını ceviz ve balla karıştırıp yediririm. Onun için izin verirlerdi.” Eşinin bu beslenme ve yemek seçme meselesi yüzünden bir dönem Feriköy’ün antrenörlüğünü yapan Lefter’le takışmasını da anlatıyor: Lefter belalısıydı Necdet’in. Ispanak yemezdi Necdet.  Taş yüzünden böbrek ameliyatı olmuş. Ispanakta taş var. Yemeyeceğim der, o da yiyeceksin diye ısrar ederdi. Çorba, makarna, pilav yüzünden kavga ederlerdi. Ankara’dan dönüyorduk. Geldi bana şikâyet etti. ‘Yenge hanım sen bu adamla nasıl uğraşıyorsun?’ dedi. Ben ne oldu diye sorunca, ‘Bu çok inatçı, onu yemem bunu yemem diyor, sen nasıl çekiyorsun bunu,’ dedi.”

Soldan itibaren: Erol, İskender, İsmet, Necdet İnanç, Necdet Atsüren,
Arif, Bilgin, Lefter, Müjdat.

Söz deplasmanlardan açılınca Necdet İnanç bir tespitini söylüyor: “İzmir’de nedense şansımız tutmuyordu. Ankara’da acayip oynardık. İzmir’de de iyi oynardık aslında ama bir türlü galip gelemezdik. Sonra şeytanın bacağını kırdık.” İzmir lafı geçince de İzmir doğumlu Güner Hanım Alsancak Stadında Altay’la oynanan bir maç anısını anlatıyor. “İzmir’de yaşayan teyzem, iki kızı ve malzemeci Tıs İhsan’la birlikte çıktık tribüne oturduk. ‘Mahmut’a dikkat et Necdet, gol yeme,’ filan dedim. Önümüzde kat kat ensesi olan bir adam oturuyordu. Necdet topu her kurtarışında, ‘Şansına kurtarıyor, bu adamdan kaleci olmaz,’ ‘Bu Necdet yaramaz,’ sürekli konuşuyor. Sahada yirmi iki kişi top oynuyor, adam Necdet’e sardı, sürekli onunla uğraşıyor. Altay gol atınca adam adeta kudurdu. Bizde çıt yok. Adam ‘Al sana Necdet, çekirge bir sıçrar iki sıçrar üçüncüde yer, sen git tarlada oyna,’ deyince beni sinir bastı. Omzuna vurdum. ‘Yeter artık daha ne istiyorsunuz Necdet’ten?’ dedim. ‘Sana ne, babanın oğlu mu Necdet?’ dedi. Bu sefer teyzem sinirlendi. O da öbür omzundan dürtüp bağırdı: ‘Babasının oğlu değil kocası, kes sesini!’ derken biz gol atmışız. Tribünlerde çıt yok. Tıs İhsan, ‘Yenge boş ver, gol attık,’ dedi. Ben ayağa fırladım. ‘Yaşa Necdet!’ der demez bütün seyirci bana döndü, ‘İstanbullu, defol git memleketine,’ diye bağırmaya başladı. Açtım çantamı, çıkardım nüfus kâğıdımı. ‘Ben miyim İstanbullu?’ dedim onlara. Okuyun doğum yerimi dedim. Meğer Necdet’in bir gözü de tribündeymiş. Bizi izliyormuş maç sırasında.” 

                                                                                (Fotospor)

Feriköy’ün 1. Ligdeki serüveni dokuz sezon sürdü. Çok kısıtlı bütçelerle, çok dar kadrolarla ayakta durmaya çalışan bu semt takımı, artık birer birer sahneye çıkan Anadolu şehirlerinin rekabetine daha fazla dayanamadı ve 1967-68 sezonunda 2. Lige düştü. Necdet İnanç 2. Ligde de bir yıl daha Feriköy’ün kalesini korudu. Feriköy o sezonda bile maddi imkânsızlıklara rağmen Samsunspor’la uzun süre şampiyonluk için çekişti ancak ikinci yarıda gücü yetmeyince yarışı bıraktı. Necdet İnanç 1969-70 sezonundan itibaren Balıkesirspor’da forma giymeye başladı. 2. Ligde şampiyonluğu hedefleyen Balıkesirspor iddialı bir kadro kurmuştu. Necdet İnanç’ın eski takım arkadaşları Rıdvan Kaner ve Mahmut Evren de buradaydı. O sezon şampiyonluğu averajla Boluspor’a kaptırdılar. Ertesi sezonda ise Giresunspor’un 1 puan gerisinde ikinci sırada kaldılar. Necdet İnanç 1973-74 sezonuna kadar Balıkesirspor forması giydikten sonra futbolu bıraktı.

Balıkesirspor 1972-73. Ayaktakiler: Mahmut, Enver, K. Veli, Nadir, Necdet, Onursal.
Oturanlar: Özer, Ertuğrul, Sezer, Yaşar, Abdullah.  (facebook.com/Mazideki Balıkesir)

Son olarak kendi döneminde kalecilerin imkânlarını, beğendiği kalecileri soruyoruz. “Bizim zamanımızda kaleci antrenörü filan yoktu. Biz hepimiz arsalardan çıktık, kendi kendimizi yetiştirdik. İdmanlarda antrenör takımla birlikte kalecileri de çalıştırırdı. O şartlara rağmen çok iyi kaleciler vardı Türkiye’de. Arap Yılmaz, Varol, Seyfi Abi’yi beğenirdim. Necmi topa atlamaz, çok iyi yer tutardı. Turgay takımı idare ederdi.”